Van de kerkenraad, deel 7

Beste gemeenteleden en vrienden van De Fontein,

Inmiddels gaan wij alweer een volgende week in waarin wij nog steeds niet elkaar kunnen en mogen ontmoeten. Kunt u het nog volhouden, zijn alle opgelegde maatregelen nog te dragen of word je er wat moedeloos onder?

Het valt lang niet altijd mee om gevoelens te uiten, wanneer je elkaar alleen via afstand per telefoon, internet ( en dan moet je wel de mogelijkheden hebben ), WhatsApp enz. kunt spreken.
Want laten wij wel wezen, het is mooi dat de techniek veel mogelijkheden biedt, maar het haalt het niet bij het ‘normale’ contact, een hand op je schouder of in vertrouwde kring bij elkaar zitten.

Anderhalve meter afstand lijkt niet veel, maar voor je gevoel is dat een kloof die er toe doet.
Niet in de verzorgingshuizen kunnen komen en op bezoek gaan bij bijvoorbeeld je ouders is niet gemakkelijk. Dagelijks worden wij daarmee geconfronteerd en zien wij de onmacht bij verzorgers en bewoners, die wel contact willen maar het niet mogen toelaten.

In de afgelopen week heb ik het boek  ‘Moeilijk te geloven. Leven in een klooster in Parijs’  van Suzanne van der Schot gelezen. Suzanne besluit in te treden in een klooster in het hartje van Parijs, waar ze de rust en stilte hoopt te vinden die onze moderne tijd zo ontbeert. Het is fascinerend haar zoektocht naar God te volgen, te ontdekken wie Jezus voor haar is en of het leven als non voor haar is weggelegd.
Ik ga u niet verklappen wat ze besluit te doen, maar wél wil ik een citaat uit haar boek aanhalen.
“We willen een spiritueel leven leiden en we willen de nieuwste films gezien hebben, we willen boeken lezen en we willen een succesvolle carrière. Dat gaat dus niet. Vrede hebben met de beperkingen en dan toch gelukkig kunnen zijn, is een teken van het leven accepteren zoals het is”.

Suzanne legt hierbij de vinger op een kwetsbare plek in ons leven! Vrede hebben met beperkingen … het is niet de vraag of wij dit kunnen, maar eerder of wij het willen! Dat vraagt moed, inzet en loslaten wat wij krampachtig willen vasthouden. Deze uitspraak in het boek bleef de afgelopen dagen dus nazingen in mijn hoofd.

Ik vraag mij af hoe onze samenleving er straks na de coronacrisis er uit gaat zien, hoe gaan wij de samenkomsten in De Fontein weer vorm geven? Moeten wij gedoseerd de kerk openstellen op zondag, hoe pakken wij dat praktisch op? Hoe moeten alle reguliere vergaderingen weer gestalte krijgen?
Vragen te over en oplossingen zijn nog niet in beeld te brengen. Graag willen wij weer alles onder controle krijgen; of dat haalbaar is zal de tijd leren en de ruimte die wij vanuit de regering krijgen.  Er zal de eerste maanden  gekeken moeten worden hoe wij de grenzen kunnen verruimen van ons contact binnen en buiten de kerk. Ik word erg bemoedigd door alle creatieve acties en vormen die er nu al zijn ontstaan.

Alle maatregelen die nu over ons heen worden uitgegoten bezorgen ons veel gevoelens van zorg en onrust.  Moeten wij op die gevoelens de focus houden, of is er meer?
Ja, er ís meer! Door Jezus’ dood ( en opstanding ) zijn wij nooit alleen in het lijden dat ons overkomt, Hij lijdt mee én met Hem kunnen wij dat lijden overwinnen. Daar moeten wij op vertrouwen, een christen is een mens van hoop! Laten wij dat elkaar voorhouden en elkaar daarmee blijven bemoedigen!

Ik besluit met een Bijbelgedeelte uit Hebreeën 11:1-3: “Geloof viert de werkelijkheid van wat wordt gehoopt, is het bewijs van gebeurtenissen die niet waarneembaar zijn. Want daardoor zijn de ouden tot getuigen geworden. In geloof verstaan wij dat de werelden zijn gesticht door het spreken van God, zodat wat waarneembaar is niet is ontstaan uit zichtbaarheden.”

Ik wens u ook in de komende week veel zegen, gezondheid, moed en doorzettingsvermogen toe.

Met een hartelijke groet,
Willem Dijkstra.